Shohreh

Zo’n 19 jaar geleden vluchtte Shohreh Parchamdoost met haar gezin uit Iran en kwam ze naar Nederland. Via Culemborg en een uitstapje naar Amerika streek ze neer in Hilversum. Eenmaal hier ontdekte ze voor het eerst in haar leven wat vrijheid echt betekent en dat dit niet vanzelfsprekend is. “Mijn dochters gaan nog af en toe naar Iran en kunnen zo met eigen ogen zien dat wat zij hier hebben niet vanzelfsprekend is”.

Stel jezelf eens voor

“Ik ben Shohreh Parchamdoost, geboren in Iran en Koerdisch. Ik woon sinds 2001 in Nederland en al bijna 10 jaar in Hilversum. Ik woon hier met veel plezier samen met mijn twee dochters. Voor mij is dit een fantastische stad, heel divers en multicultureel. Zo voel ik dat ook echt. Ik voel me hier geen buitenstaander of buitenlandse. Hier heb ik zoveel vrienden en kennissen van allerlei verschillende achtergronden. Ik voel me hier ontzettend thuis en vrij”.

Dagelijks leven

“Sinds 2 jaar werk ik bij stichting TalenTonen als ambulant hulpverlener. Daarnaast doe ik ook veel vrijwilligerswerk. Ik zit in het bestuur van Stichting Vrienden van Museum Hilversum waar ik twee keer per maand als vrijwilliger achter de informatiebalie sta. Ook deed ik vrijwilligerswerk bij de voedselbank en nu bij wijkcentrum Lopes Dias, waar ik een dag per week spreekuur heb. Ik ben lekker druk. Maar mijn baan bij TalenTonen neemt het meeste tijd in beslag. Ik ga vanuit mijn functie als hulpverlener langs bij migranten- en vluchtelingengezinnen en ondersteun hen met raad en daad. Dat doe ik in Hilversum, maar ook in Zeist, Bunnik, Utrecht en nog veel meer steden en dorpen. Ik sta deze gezinnen bijvoorbeeld zes maanden tot een jaar bij. Dat gaat in overleg met gemeentes en instanties. Ik doe dit werk met zoveel plezier. Gewoon luisteren, mensen hun verhaal aanhoren. Vertrouwen krijgen van die mensen en dan echt hulp bieden”.

Hilversum

“Hilversum is mijn thuis. Ik heb verder geen familie in Nederland, maar inmiddels wel veel sociale contacten en vrienden. Zeker hier in de stad. In Culemborg, waar ik eerst woonde, was het ook fijn. Maar het was meer een dorp. Hier in Hilversum is de diversiteit en de ruimte om jezelf te ontplooien groter. Deze stad brengt me zoveel. De mensen die ik hier heb ontmoet hebben me dat ook geleerd. Van hen heb ik geleerd om me heen te kijken, open te staan voor andere zaken en te durven dingen te ondernemen. Ik kan hier ook iets terug doen voor de gemeenschap en dat maakt me blij. In Hilversum groei ik nog iedere dag als mens. Ik heb hier geleerd om te leven!”

Iran

Shohreh mist haar leven in Iran soms nog wel. Vooral het leven dat ze had voordat ze moest vluchten. Na haar studie elektrotechniek in Iran werkte ze bij een bedrijf dat couveuses maakte voor babies. Ze deed veel aan turnen en gaf daar ook les in. Daarnaast is ze werkzaam geweest als wiskundelerares. Het leven was goed voor Shohreh in de tijd. 

“Weet je, Iran is een heel interessant land. De families hebben een leven binnenshuis en daarbuiten. Daar bedoel ik mee dat er achter de voordeur heel anders, veel opener wordt geleefd, dan buiten op straat. Mijn ouders, vooral mijn vader, waren heel open en leerden me ook zelf te denken. Niet alleen te volgen. Natuurlijk moest ik wel vechten voor mijn vrijheid, zeker als vrouw, maar ik kreeg thuis in ieder geval de steun en ruimte. Mijn vader zei altijd: je bent een mens en je kunt alles doen wat je wilt. Maar na de revolutie veranderde er veel. Het leven, vooral buitenshuis, werd een gevangenis. Ik had echt moeite met die ontwikkeling. Ik was zo gestimuleerd van huis uit om te doen en te worden wat ik zelf wilde. En ineens kon dat niet meer”.

Wat betekent vrijheid voor jou

“Tijdens mijn werk voor TalenTonen kwam ik eens bij een ouder echtpaar terecht. Die woonden al jaren in Nederland, bijna 40 jaar. Maar de vrouw sprak nog geen woord Nederlands. Kwam ook niet veel buiten en als ik dan langskwam, moest ze vaak in de keuken plaatsnemen. Ze wilde ook niet praten met mij. Ze zweeg alleen maar. Om iets gemeen te hebben met haar ben toen Turkse tv-series gaan kijken, omdat ik wist dat ze dit ook deed. Op die manier wilde ik proberen haar vertrouwen te winnen. Haar man wilde eigenlijk niet dat zijn vrouw praatte. Alle vorige hulpverleners keerden zich direct tegen hem. Hij was de schuldige, hij deed niets goed. Ik heb het anders aangepakt. Vanaf het begin heb ik respect voor hem getoond. Ik ben meegegaan in zijn gedachten en manier van leven. Zo won ik zijn vertrouwen en kon ik hem langzaam duidelijk maken dat zijn gedrag, zijn omgang met zijn vrouw, echt niet nodig is in Nederland. Dat we het hier anders doen. Daarna kreeg ik meer ruimte van hem om ook met zijn vrouw in gesprek te gaan. Eerst praatte ik met haar over de tv-series die we allebei keken. Dat gaf haar vertrouwen om steeds meer te vertellen aan mij. Beetje bij beetje ging haar man ook meer luisteren naar zijn vrouw. Hij hield veel van haar hoor, maar hij was zo gewend, vanuit de cultuur in zijn thuisland, om op die oude manier met zijn vrouw om te gaan. Na 1,5 jaar met hun bezig geweest te zijn, kwam ik op een dag bij hun thuis en vertelde ze me dat ze zo graag eens een appeltaart wilde eten. Die man is opgestaan en de deur uitgelopen. Een tijdje later kwam hij terug met een appeltaart! Door mijn aanpak is die man ook aan het denken geslagen. Waarom doe ik zo? Waarom behandel ik haar zo? Toen ik later weer langsging om te kijken hoe het met ze ging was zijn vrouw weg. Ze was zelf, alleen, melk gaan halen. Die blik in haar ogen toen ze weer thuiskwam met de melk, ze was zo trots en zo blij. Dat is de essentie van vrijheid voor mij. Je eigen leven kunnen leiden en vrij zijn om de dingen te doen die je wilt doen. Dat lijkt zo vanzelfsprekend hier in Nederland en Europa. Maar er wonen zoveel mensen in ons land die die vrijheden niet kennen”.

Vrijheid doorgeven aan een nieuwe generatie

“Ik woon hier in Nederland, waar vrijheid is. Waar heel veel mensen 75 jaar geleden voor hebben gevochten. En nu ben ik hier en profiteer ik van die vrijheid. Om te geloven wat ik wil, te doen wat ik wil. Wat ik mijn dochters meegeef, is dat ze van die vrijheid moeten genieten, maar dat ze die ook niet moeten misbruiken. Dat vrijheid niet betekent dat je alles mag doen wat je wilt. Dat je mag zeggen wat je wilt. Maar dat je vooral vrij bent om na te denken. Dat je zelf mag nadenken en slimme keuzes mag maken. Dat is vrijheid zoals de nieuwe generatie hem moet omarmen. Denk na, toon respect, roep niet zomaar van alles en waardeer dat je zelf je eigen keuzes mag maken. Dat is de vrijheid die ik voor mijn kinderen wens.

Belangrijk om vrijheid te vieren?

“Oh ja, zeker. Ik denk dat we echt goed moeten beseffen hoe goed wij het hier in Nederland hebben. Bevrijdingsdag is niet zomaar een dag. De jonge generatie moet zo’n viering meemaken. Ik ga zelf op 4 mei in de middag naar De Hof, de oudste begraafplaats van Hilversum om de herdenking daar bij te wonen. Hopelijk ga ik dan ‘s avonds, met mijn kinderen, naar de bijeenkomst in Gooiland en lopen we mee naar het verzetsmonument in het Rosarium. We moeten deze dagen echt vieren en onze kinderen laten zien dat deze vrijheid niet vanzelfsprekend is”.

Bevrijdingsdag 2020: generaties samenbrengen

“Ik ben gevraagd om zitting te nemen in het comité 5 mei in Hilversum. Met deze groep mensen zijn we bezig om iets speciaals te organiseren voor 5 mei. Als comité zijn we bezig om te onderzoeken of we een soort van ontmoetingen kunnen realiseren tussen ouderen en jongeren. Kortom, tussen mensen die de oorlog nog hebben meegemaakt en de jeugd van Hilversum. Hiervoor zijn we in gesprek met Lopes Dias en werken we dit plan verder uit. Het idee is om jonge kinderen, tot een jaar of 8, bij deze ouderen op bezoek te laten gaan en dat deze mensen dan hun eigen verhalen kunnen vertellen. Over de hongerwinter, de oorlog en hoe belangrijk vrijheid is. Dat we verbinding kunnen maken tussen deze generaties. Ik hoop echt dat het ons lukt om dit voor elkaar te krijgen”.

Vrijheid & Hilversum

“Vrijheid en Hilversum zijn voor mij met elkaar verbonden. Ik ben hier, in Hilversum, voor het eerst in mijn leven echt vrij geworden. Hier heb ik voor het eerst ervaren als mens wat vrijheid echt betekent en wat ik als vrouw allemaal kan. Daarom ben ik zo dol op deze stad en haar mensen”.