Duif

Vergeef me dat ik vleugellam
onder zijn arm de toekomst vrees.
Ik ben in Sobibor geweest.

Een vogel heeft een broos skelet.
Ik ben de ogen in zijn rug,
hij kijkt vooruit en ik kijk terug.

Ik ben een wankel fundament
waarzonder zijn spontane vlucht
geen aanvang en geen uitzicht kent.

Hij stut een metgezel, zij zweeft
alsof ze mij niet nodig heeft
maar kijk, ik draag hen allebei.

En ik, die Auschwitz heb gezien,
ik ben gelukkiger dan zij
de wond in mijn skelet ten spijt.

We gaan de toekomst tegemoet
hun armen als een wijdse groet
mijn veren als een hand die wijst.

Geschreven door Mieke van Zonneveld