Het is niet het verdriet of de angst, de wanhoop of het ongeloof dat het langst blijft hangen, maar de woede. We hebben geleerd een lange adem te hebben, ons te verplaatsen in de ander om te proberen begrijpen, we hebben geleerd dat het soms beter is om op onze tong te bijten, rustig te blijven en op het juiste moment weg te gaan of terug te vechten.
Je moet wel vechten, want als je dat niet doet, dan heb je er niet genoeg aan gedaan.
We fantaseren al van jongs af aan over de keer dat het misgaat. Wat onze moves dan zouden zijn, wie we zouden bellen en hoe we uiteindelijk overwinnen. Maar ik zeg je eerlijk, elke keer als ik hoor dat één van ons verloren heeft, dan kruipt het onder m’n huid. Hoe komen we hier uit?
Je moet niet te hard schreeuwen want dan wordt het gedoe.
Maar wie de fuck gaat de wereld dan vertellen dat elk vrouwenleven ertoe doet? Dat de moeder van een kind uit de klas van mijn zoon alles had gedaan om hier nu nog te zijn. Dat er niet zoiets als gerechtigheid bestaat nadat een man neemt wat hij wil, slechts verlies.
Dus moeten we boos zijn, dus moeten we ons verenigen, dus moeten we ons laten horen en zien. We moeten solidair zijn, samen de wacht houden, elkaar aanspreken en bevragen. We moeten elkaar kunnen vinden in alle lagen van wie samen zijn, wij zijn de maatschappij die dit tolereert, die niet bij elke femicide in grote getale de straat op gaat, dus moeten we ons verenigen, we mogen boos zijn.